Είναι η πέμπτη τέχνη που…χωρίς αυτήν, η ζωή θα ήταν ένα λάθος, κατά τον Νίτσε. Το ανοιχτήρι της ψυχής για τον Χένρυ Μίλλερ. Το φεγγαρόφωτο στη σκοτεινή νύχτα της ζωής για τον Ζαν-Πωλ Ρίχτερ. Και για τον Ελύτη…στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε.
Μουσική. Η τέχνη εκείνη που με μια μόνο νότα είναι ικανή να εκφράσει κάθε συναίσθημα, να μιλήσει όλες του κόσμου τις γλώσσες και πολλές φορές, χωρίς να σπαταλήσει ούτε μια λέξη…να τα έχει όλα ήδη πει.
Άλλωστε…«η μουσική αρχίζει εκεί που σταματούν οι δυνατότητες της γλώσσας», θα πει ο Jean Sibelius. Είναι όμως έτσι; Σταματά ποτέ άραγε η μουσική; Κατά τον Αριστοτέλη… Ουκ ένεστιν, πράξις εν ανθρώποις, ήτις άνευ μουσικής τελείται, τουτέστιν…δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη που να γίνεται χωρίς μουσική.
«Πιότερο από τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα. Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω, όμως ποτέ χωρίς τραγούδια.» θα πει ο Ναζίμ Χικμέτ.
Κάθε τραγούδι σαν πίνακας θαρρείς που τον καμβά του αντί για χρώματα, τον ντύνουν νότες που πλάθουν εικόνες, γεννούν επιθυμίες κι όνειρα, ζωντανεύουν αναμνήσεις που ματαίως αναμετρώνται με τη λήθη…
Εκφράζει λύπες και χαρές, πόθους και πάθη, στις πέντε της γραμμές χωράει θαρρείς ολάκερος ο κόσμος… Κι αν συναντηθεί με λέξεις, τις παρασέρνει σε έναν χορό χαϊδεύοντας μαζί στο πέρασμά τους και τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής. Κι άλλοτε…γίνονται παρηγοριά…
«Ω μουσική
Στα βάθη σου αφήνουμε τις καρδιές
Εσύ μας δίδαξες να βλέπουμε με τ’ αφτιά μας
Και ν’ ακούμε με τις καρδιές μας», γράφει ο Χαλίλ Γκιμπράν.
