Του Γιώργου Χρυσάνθου
Βλέπετε στη οθόνη σας μια φωτογραφία από ένα φθινοπωρινό απόγευμα στη Λαϊκή Γειτονιά την δεκαετία του 1980. Μια γειτονιά γεμάτη ζωή.
Και αυτή είναι η εικόνα σήμερα, με ότι έμεινε να θυμίζει από εκείνη την εποχή.
Ψάξαμε και βρήκαμε στο μέτρο του δυνατού το ίδιο πλάνο, κάνοντας μια όμορφη πρωινή βόλτα στο ιστορικό Κέντρο της πρωτεύουσας. Και όσα βρήκαμε, μας ταξίδεψαν χρόνια πίσω, σε μονοπάτια που λίγο πολύ περπάτησαν οι Λευκωσιάτες που γεννήθηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα ή κάπου εκεί κοντά!
Όπως αυτά τα παιδιά που έτρεχαν ανέμελα στην Οδό Αριστοκύπρου την δεκαετία του 60. Μιας οδός στην οποία σήμερα προχωρούν οι αναπαλαιώσεις κτηρίων.
Αλλά και αυτοί οι πολίτες που την ίδια δεκαετία παραλάμβαναν τα δέματα τους από το Ταχυδρομικό Γραφείο της Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όπως έπραξε σήμερα και αυτό ο κύριος, με μόνη διαφορά ότι οι φοινικιές ψήλωσαν και ότι πίσω από το κτήριο ξεπροβάλει το ψηλότερο κτήριο της πρωτεύουσας.
Λίγο πιο κάτω οι Άγγλοι στρατιώτες έκλειναν με συρματοπλέγματα το 1956 την είσοδο της εκκλησίας της Φανερωμένης και του οικήματος της ΟΧΕΝ για να περιορίσουν την δράση της ΕΟΚΑ. Σήμερα έκαναν την βόλτα του δύο κορίτσια.
Σε μια περιοχή στην οποία 60 χρόνια μετά δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα.
Συνεχίζοντας την βόλτα έχοντας τις φωτογραφίες στο χέρι, φτάσαμε στην Πλατεία Ελευθερίας, την άλλοτε Πλατεία Μεταξά. Εδώ που κάποτε περνούσαν αυτοκίνητα.
Αυτή είναι μια άλλη οπτική γωνιά της τότε Πλατείας Μεταξά, με κατεύθυνση των οχημάτων προς την Ευαγόρου. Σήμερα, οι πολίτες κάνουν την βόλτα τους.
Λίγο πιο δεξιά η είσοδος η είσοδος της Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Σήμερα σταθμεύουν τα ταξί, ενώ μέχρι την δεκαετία του 50 βλέπαμε μέχρι και άμαξες.
Διασχίζοντας στη συνέχεια τον πεζόδρομο της Κωστάκη Παντελίδη, εκεί όπου πριν μερικές δεκαετίες υπήρχε κανονικός δρόμος, φτάσαμε στην Πλατεία Σολωμού η οποία σε τίποτα δεν θυμίζει αυτή την φωτογραφία που τραβήχτηκε κάπου στα μέσα του περασμένου αιώνα.
Κάνοντας αμέσως μετά τον γύρω του τετραγώνου και κρατώντας μια παλιά φωτογραφία της Οδού Ρηγαίνης, βρήκα και εδώ το ίδιο πλάνο.
Ενώ αυτή είναι η όψη της Ρηγαίνης από την πλευρά της οδού Λήδρας, με το χαρακτηριστικό για τους πιο παλιούς κατάστημα του Φεραίου.
Και αφού σιγά σιγά μπήκαμε στην Οδό Λήδρας, είχαμε μαζί μας αυτή τη φωτογραφία, με κόσμο να ψωνίζει έξω από ένα κατάστημα. Είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο, με κτήρια αναπαλαιωμένα σε μια οδό που λίγο πολύ κράτησε τον χαρακτήρα της.
Συνεχίοντας την βόλτα μας πήγαμε να βρούμε αυτό το πλάνο από την Ιπποκράτους. Άμαξες δεν υπάρχουν πια, η όδος έγινε πεζόδρομος, και τα καταστήματα έδωσαν την θέση τους στα αρχοντικά σπίτια.
Ενώ πριν βγούμε από την εντός των τειχών πόλη, περάσαμε και από την Σεβέριο Βιβλιοθήκη, η οποία έπαψε μεν να μυρίζει καπνούς από την εξέγερση των Ελλήνων-κυπρίων μαθητών κατά των αποικιοκρατών, ωστόσο στέκεται εκεί χωρίς καμία αρχιτεκτονική αλλαγή.
Βγαίνοντας εκτός τειχών περάσαμε από την Στασίνου. Το μόνο που έμεινε να θυμίζει τον δρόμο είναι το κτήριο στα αριστερά, στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Πρεσβεία της Λιβύης. Η φωτογραφία είναι από το συλλαλητήριο που διοργάνωσαν πολίτες τον Ιούνιο του 1959, ζητώντας από τον Μακάριο την νομιμοποίηση του ΑΚΕΛ.
Λίγο πιο κάτω τον προμαχώνα Τρίπολη βλέπετε πως ήταν το 1961 το χαρακτηριστικό της τότε εποχής εστιατόριο Καραβάκι και δίπλα τα σουβλάκια του Ιορδάνη. Σήμερα, απλά ένας χώρος για περπάτημα.
Και λίγο πριν τελειώσουμε τη βόλτα μας περάσαμε και από την Μακαρίου, η οποία αναβαθμίζεται και ελάχιστα θυμίζει από τότε.
Προχωρώντας προς την Οδό Ευαγόρου, μάθαμε ότι εκεί υπήρχε το ιστορικό και πανέμορφο θέατρο με το όνομα Μαγικό Παλάτι, το οποίο προφανώς γκρεμίσαμε κάποτε στον βωμό της ανάπτυξης.
Και κάπως έτσι φτάσαμε εκεί που κάποτε υπήρχε το παλιό στάδιο ΓΣΠ. Κάποτε Ανδρέας Στυλιανού και ο Νίκος Χαραλάμπους έκαναν χειραψία πριν το αγώνα ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια, σε αυτό το σημείο. Στο φόντο δεν βρήκαμε κάτι που να μοιάζει με την τότε εποχή.
Ενώ κάπου σε αυτό το σημείο που στεκόμαστε καθάριζε το γήπεδο μετά την βροχόπτωση ο τότε Γυμνασίαρχος Άδωνις Θεοχαρίδης, το μόνο που έμεινε να θυμίζει είναι η πολυκατοικία που βλέπετε πίσω από την ιστορική τότε βόρεια κερκίδα του σταδίου.
Αυτή ήταν η Λευκωσία του χθες και του σήμερα. Μια πόλη που κράτησε ιστορικά στοιχεία, χωρίς όμως να σταματά την ανάπτυξη της μέσα στο βάθος του χρόνου. Όπως βλέπετε και από το τελευταίο πλάνο στον τελευταίο όροφο της γνωστής στους πιο παλιούς πολυκατοικίας του Λυσσαρίδη.
