Μια από τις σημαντικότερες πτυχές της Δημοκρατίας, είναι το ιερό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το προνόμιο αυτό, δίνει την ευκαιρία σε όλους τους πολίτες ενός κράτους να συμμετέχουν στις εκλογές και να θέτουν εαυτό στη διάθεση των υπολοίπων ψηφοφόρων εάν τηρούν τα ελάχιστα κριτήρια κάθε κράτους. Ο διάλογος σε μια προεκλογική, έχει σκοπό να ακουστούν πολιτικές θέσεις, απόψεις, να υπάρξει τριβή μέσα από τις συζητήσεις, ώστε η απόφαση των πολιτών για το τι θα πράξουν στην κάλπη να διευκολύνεται.
Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πολίτες αποστασιοποιήθηκαν από την πολιτική, οι υποψήφιοι εφαρμόζουν νέες στρατηγικές επικοινωνίας προκειμένου να κερδίσουν τα αυτιά, τη σημασία και εν τέλει την υποστήριξη των ψηφοφόρων. Πολλοί μιλούν για την εποχή των απολιτίκ, την εποχή όπου τα κοστολογημένα προεκλογικά προγράμματα και οι πολιτικές που στηρίζονται σε ιδεολογίες αντικαταστάθηκαν από την πολιτική της εικόνας, των εντυπώσεων και της «μόδας».
Ενώπιον ενός τέτοιου φαινομένου βρίσκεται σήμερα το ακροατήριο της αριστεράς στην Ελλάδα. Το φαινόμενο του Στέφανου Κασσελάκη, ενός νεαρού που εμφανίστηκε στην πολιτική τους τελευταίους μήνες, αποτελεί τρανό παράδειγμα της πιο πάνω στροφής της πολιτικής διεργασίας. Η προεκλογική του εκστρατεία για τις εκλογές ανάδειξης του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίχθηκε από την αρχή στη λογική των εντυπώσεων. Οι πολίτες στην Ελλάδα γνωρίζουν πολύ περισσότερα για την προσωπική του ζωή, το lifestyle του, παρατήρησαν πολύ περισσότερο την εξωτερική του εμφάνιση, παρά τις πολιτικές που θα ακολουθήσει ως εν δυνάμει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας.
Ο ίδιος έδωσε στη δημοσιότητα ένα γενικόλογο πρόγραμμα πολιτικών, το οποίο αποφεύγει να αναλύσει ή όταν το πράξει έστω και επιδερμικά, μάλλον προσβάλλει το επίπεδο της πολιτικής στον χώρο της ελληνικής αριστεράς σήμερα. Χρειάζεται διαρκώς να εξηγεί το «α» ή το «β» σφάλμα που κάνει με τη δικαιολογία ότι δεν έχει πρότερα εμπειρία στην πολιτική. Το ερώτημα είναι, «ε και»; Είναι ποτέ δυνατόν μια χώρα να παραδίδει τη μοίρα της στα χέρια του κάθε ερασιτέχνη;
Το τελευταίο επεισόδιο όπου ο κ. Κασσελάκης αποκάλεσε το ψευδοκράτος στην Κύπρο «κρατίδιο» και μίλησε για «μουσουλμανική μειονότητα» στη Θράκη, αποδεικνύει το μέγεθος της επικινδυνότητας του.
Τι θα απαντήσει αύριο δηλαδή αν κληθεί να σχολιάσει το κυπριακό; Τι θα απαντήσει αν κληθεί να μας πει για το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο;
Πως είναι δυνατόν οι πολίτες να στηρίζουν ένα άνθρωπο ο οποίος έπεσε σαν αλεξιπτωτιστής στην πολιτική και αποδεικνύει καθημερινά πως είναι αδαής ακόμα και για τα πιο βασικά πράγματα; Πόσο επικίνδυνο θα είναι αν αυτός ο άνθρωπος βρεθεί αύριο να κάνει προεκλογική εκστρατεία για την ηγεσία, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της χώρας; Που σταματάει ο πολιτικός κατήφορος στον οποίο βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια; Γιατί οι πολίτες πέφτουν τόσο εύκολα στις φθηνές επικοινωνιακές παγίδες που στήνονται;
